Jazzgitarist John Scofield (1951) heeft inmiddels meer dan 80 albums in zijn discografie staan, op eigen naam of met anderen, maar er ontbreekt een ding, een solo album en dat is dit album met de simpele titel “John Scofield”. Op het album zijn diverse voorbeelden te horen van muziek die hem in de aanloop van zijn carrière en ook daarna hebben beïnvloed. De gitaar was natuurlijk in zijn jeugd het instrument van de rock muziek en hij heeft ook het hele circuit doorlopen van rock via blues naar jazz. Scofield speelt zoals gezegd solo gitaar maar hij gebruikt ook een zogenaamde looper oftewel een effect pedaal waarmee hij eerder opgenomen muziek kan gebruiken als soort van begeleiding oftewel overdubbing.

Het album vangt aan met “Coral” een nummer van Keith Jarrett dat hij leerde van zijn leraar op Berklee Gary Burton die het op zijn repertoire had staan. Hij begint het nummer met een improvisatie waarna hij tegen het einde de oorspronkelijke melodie van Jarrett speelt. “Honest I do” is niet het bekende nummer van Jimmy Reed en vooral bekend geworden door de versie van de Rolling Stones, maar een nummer van Scofield dat hij opnam in 1991 in de tijd dat hij samenwerkte met gitarist Bill Frisell (Grace under pressure, prima cd). De standard “It could happen to you” (Van Heusen /Burke) krijgt een swingende vertolking van John met een verwijzing naar zijn favoriete vertolkingen van trompettisten Kenny Dorham en Miles Davis. “Danny Boy” , de Ierse ballade wordt vaak verguisd maar in het geheim vind ook de grootste criticaster het een geweldig lied. John geeft er een mooie draai aan. “Elder Dance” is een blues, volgens John de grootste uitvinding van de 20ste eeuw en daar kan ik hem geen ongelijk in geven.

Mrs Scofield’s Waltz” is opgedragen aan zijn vrouw Suzan, hij nam het eerder op met Brad Mehldau in 2000. “Junco Partner” werd voor het eerst opgenomen door James Wayne in 1951, het is een gevangenis lied dat al veel eerder bestond, het is vooral bekend geworden in de versies van Professor Longhair en Dr. John met wie Scofield het ook opnam. John draagt het op aan alle onterecht gevangen genomen mensen in de V.S. en elders. “There will never be another you” een jazz standard geschreven door Warren en Gordon werd gezongen en gespeeld door Chet Baker in een concert met Gerry Mulligan dat tevens de eerste opname zou zijn van Scofield. “Not Fade Away” is natuurlijk van Buddy Holly maar de beat was duidelijk van Bo Diddley, bekend geworden als de jungle beat. Het was een grote hit voor de Stones in 1964. Het album eindigt met een versie van “You win again” een klassieker van Hank Williams. Een heel divers palet aan nummers die John hier vertolkt en wel op uiterst fraaie en aangename wijze, een aanrader.

Jan van Leersum.